نگین نوفل لوشاتو
زمانی که خون درخیابان ها سرازیر شده بود،پیروجوان شب و روز های زیادی رادر خیابان ها سپری میکردند ؛برای شعار نویسی وچسباندن اعلامیه ها برنامه ریزی میکردند.
مردم به همدیگر احساس وحدت داشتند ؛وقتی پیرمردی،توی صف نفت نمیتوانست پیت نفت راحمل کند میدید,دستی تاخانه
آن راهمراهی میکند.
اگر کسی از تظاهرکنندگان از دست ماموران فرار میکرد درهیچ خانه ای به رویش بسته نبود.
وقتی جوانی در خون خودش می غلتیدهمه ی مردم سراسیمه به سراغش میرفتندو...
وقتی خبر آمدن نگین نوفل لوشاتو در ایران پیچید ،تمام مردم ازپیر 80 ساله تاکودک3 ساله جارو بدست مشغول تمیز ی و زودودن
گردوغبار خیابان ها ومغازه ها و...شدند.؛دیدن این تصاویرچه زیباست وقتی که همه ی مردم تبسمی خاص برلب داشتندومنتظرعزیز
تبعیدی خود بودند،که به وطن برگردد وبهترین هارابرای ایران رقم بزند.آن نگین وارد کشورش شد
وچه زیباست خاطرات آن زمانبرای کسانی که در آن زمان و زمان بعداز آن
